KTO WPROWADZA PRODUKT DO OBROTU – DOSTAWCA CZY PODMIOT ŻYWIENIA ZBIOROWEGO?

KTO WPROWADZA PRODUKT DO OBROTU – DOSTAWCA CZY PODMIOT ŻYWIENIA ZBIOROWEGO?

W wyroku z dnia 2 października 2020 r., o sygn. akt II GSK 227/18 Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrywał sprawę dotyczącą wprowadzania do obrotu zafałszowanych artykułów rolno-spożywczych. Skarżącemu zarzucono liczne naruszenia przepisów prawa żywnościowego i na tej podstawie nałożona została na niego kara pieniężna.

Skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem Organu wskazując, że zajmuje się on jedynie dostarczaniem wytworzonych przez siebie produktów do zakładów karnych, jednostek wojskowych i innych zakładów zbiorowego żywienia, a więc jest związany warunkami zamówienia publicznego. Jako podmiot wprowadzający produkty żywnościowe do zawężonego kręgu podmiotów, a nie na otwarty rynek, tj. do nieokreślonego kręgu konsumentów nie narusza natomiast praw konsumenta. Zdaniem Skarżącego zawarcie umowy ze zleceniodawcą przetargu publicznego zwalnia go z odpowiedzialności za oznakowanie produktu, gdyż nie ma on wpływu na jego znakowanie.

W toku postępowania NSA rozważył czy spełnione zostały przesłanki „wprowadzania do obrotu” zakwestionowanych produktów przez Skarżącego i uznał, że oferowanie ich do zawężonego kręgu podmiotów mieści się w granicach definicji tego pojęcia. Nie można więc zgodzić się z twierdzeniem Skarżącego, iż nie wprowadzał on do obrotu towarów zafałszowanych, a decyzje Organu zostały skierowane do podmiotu niebędącego stroną postępowania.

Dodatkowo, NSA podkreślił, że „definicja wprowadzenia do obrotu nie przewiduje rozróżnienia na wprowadzenie do obrotu konsumenckiego, tj. oferowania produktów niezidentyfikowanemu, nieograniczonemu kręgowi odbiorców (konsumentów), od wprowadzenia oferowanych produktów ograniczonemu rodzajowo bądź podmiotowo kręgowi odbiorców. Z punktu widzenia definicji wprowadzenia do obrotu istotne jest bowiem jedynie dokonanie określonych w tej definicji czynności takich jak dystrybucja czy sprzedaż artykułów rolno-spożywczych. Wprowadzenie takiego rozróżnienia w drodze interpretacji obowiązujących przepisów nie daje się pogodzić z celem prawa żywnościowego, którym zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 jest ochrona interesów konsumenta, tj. ostatecznego konsumenta środka spożywczego, który nie wykorzystuje żywności w ramach działalności przedsiębiorstwa spożywczego (art. 3 pkt 18 rozporządzenia (WE) 178/2002). Rozróżnienie takie i w konsekwencji wyłączenie spod reżimu prawa żywnościowego producentów oferujących swoje wyroby na rynku „zamkniętym” spowodowałoby, że część konsumentów, tj. w rozpoznawanej sprawie osób osadzonych w zakładach karnych, żołnierzy, czy pensjonariuszy korzystających z usług uzdrowiskowych, nie otrzymywałaby informacji o oferowanych im produktach, w tym o możliwych występujących alergenach, i pozbawiona byłaby możliwości w pełni świadomego decydowania o skorzystaniu z oferowanych wyrobów.

NSA odniósł się także do kwestii zakresu pojęcia konsumenta na gruncie prawa żywnościowego i wskazał, że jest ono szersze niż wynika to z ogólnych regulacji Kodeksu cywilnego oraz zaznaczył, że: „za konsumenta (finalnego) będącego beneficjentem regulacji prawa żywnościowego uznać należy również osoby korzystające z leczenia uzdrowiskowego czy osadzonych w zakładach karnych.”

Cały wyrok można przeczytać TUTAJ

Program mentoringowy

Program mentoringowy

Jesteśmy mentorami w foodtech.ac – najprężniej działającym akceleratorze startupów spożywczych w Europie Środkowo-Wschodniej foodtech.