Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 2 czerwca 2020 r. o sygn. akt II SA/Bk 45/201 dotyczy sytuacji, w której zaistniał spór między Skarżącym a Inspekcją Weterynarii (w pierwszej kolejności powiatowym, a następnie wojewódzkim lekarzem). Spór ten dotyczył zarzutu sprzedaży bezpośredniej produktów pochodzenia zwierzęcego przez Skarżącego, z którym ten się nie zgodził. Organ I instancji ustalił, że Skarżący wprowadzał do obrotu tuszki drobiowe nie będąc zarejestrowanym jako podmiot prowadzący działalność polegającą na wprowadzaniu na rynek produktów pochodzenia zwierzęcego ani nie składał wniosków o zarejestrowanie takiej działalności (figurował w rejestrach jako prowadzący działalność wyłącznie hodowlaną).
Powyższe działanie uznane zostało za niezgodne z 12 ust. 1 ustawy z 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego2, który stanowi, że „Produkty pochodzenia zwierzęcego mogą być przeznaczone do sprzedaży bezpośredniej, jeżeli przy ich produkcji zostały spełnione wymagania weterynaryjne określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 2.” oraz niespełniające wymogów określonych w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 30 września 2015 r. w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej3.
Na Skarżącego nałożona została kara pieniężna w wysokości 200 zł, która w toku postępowania ostatecznie zwiększona została do 3 000 zł, co uzasadnione zostało następująco: „Organ podał, ze wymierzając skarżącemu karę w kwocie 3 000 złotych kierował się faktem, ze strona – wbrew deklaracji – nie zaprzestała wprowadzania do sprzedaży bezpośredniej produktów pochodzenia zwierzęcego mimo wiedzy, że taka działalność podlega wpisowi do rejestru i rygorom weterynaryjnym. Organ stwierdził, że strona działała świadomie i w celu osiągnięcia korzyści majątkowych a jej działanie stwarzało zagrożenie dla życia ludzkiego.”
WSA przedmiotowym wyrokiem oddalił skargę na postanowienie Organu II instancji złożoną przez Skarżącego i utrzymał je w mocy zachowując dotychczasową linię orzeczniczą. Dodatkowo, sąd zgodził się ze stanowiskiem organów kontroli wskazując, że „dla wykazania prowadzenia przez stronę niezarejestrowanej sprzedaży bezpośredniej produktów pochodzenia zwierzęcego nie jest konieczne bezpośrednie „przyłapanie” sprawcy na transakcji sprzedaży albowiem samo oferowanie produktów pochodzenia zwierzęcego do sprzedaży (ich wystawienie) w powiązaniu z potwierdzoną produkcją żywności zwierzęcej, prowadzoną na skalę znacznie przewyższającą potrzeby własnej rodziny, jest wystarczające do przypisania stronie działalności o cechach objętych sankcją pieniężną”.
1 http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/56921815E5
2 Ustawa z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2019 r. poz. 824 ze zm.)
3 Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 września 2015 r. w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej (Dz. U. poz. 1703).
